Serwis został zoptymalizowany dla
rozdzielczości 6144x4096 oraz niższych:
do 1920x1080 stosowanych w zegarkach
ręcznych i motopompach drugiej klasy
REKLAMA
Okręt klasy ElearzyPolscy ::technika:: 04.03.2060 by Nikator
Tak wygląda przyszłość kosmicznych technologii
Przedstawiony poniżej okręt montowany będzie w stoczniach marsjańskich
Opis:
Najnowsze dziecko całej rzeszy ludzi działających na potrzeby rozwoju PMG, którzy idąc z duchem czasu, i co raz innymi wymaganiami nowoczesnego pola bitwy, postanowili stworzyć nowy okręt, który by zadowolił wojskowych pod każdym możliwym kątem.
Niegdyś Amerykanie nowinki techniczne umieszczali na projektach mających nawet 40 lat. Dzisiaj wiemy, że całe rzesze Abramsów, F16 czy karabinów m16 opakowane na siłę nowoczesnymi (jak na tamte czasy) dodatkami stały się przeciwieństwem tego co zakładali ich twórcy – nieporęczne, delikatne, trudne w obsłudze i zawodne, czyli jeszcze gorsze niż były. Kierując się doświadczeniami naszego sojusznika inżynierowie postanowili stworzyć zupełnie nową jednostkę, która ma służyć PMG przez najbliższe kilka lat.
To co różni nową klasę okrętów PMG od już istniejących to przeznaczenie. Dotychczasowe okręty miały za zadanie walkę w obrębie orbity ziemskiej czy też Układu Słonecznego. Oczywiście mogły wykraczać poza nią i spełniać w podstawowym zakresie swoje zadania. Okręty klasy ElearzyPolscy to typowe jednostki nawiązujące do wielowiekowej tradycji polskiej wojskowości – dalekie kawaleryjskie zagony na terenie nieprzyjaciela i potężne uderzenia, które niszczą wrogów w bitwach. Polscy specjaliści doszli do wniosku, że PMG potrzebny będzie okręt, który skutecznie będzie mógł działać w otwartej przestrzeni kosmicznej i w ten sposób pilnować interesów WRP, poza Układem Słonecznym.
Wygląd:
Okręt jest większy od swoich poprzedników. Ten przyrost rozmiarów został wymuszony przez założenia jakie sobie wyznaczyli konstruktorzy. Innowacją jest posiadanie dwóch mostków. Jeden z widokiem na przestrzeń kosmiczną idealnie by się nadawał do zabawy w „Strąć kozicę”, podziwiania widoków i co tam załoga tylko chce w czasie pokoju. Drugi znajdujący się wewnątrz jest mostkiem przeznaczonym do używania w trakcie walki. Wynika to z doświadczeń jakie PMG zebrała ze starć z flotą kosmiczną z IV Rzeszy. W trakcie tych walk faszyści cały swój ogień koncentrowali na mostkach polskich okrętów przez co znacząco ograniczali ich możliwości bojowe po jego zniszczeniu. Dokładna lokalizacja mostku bojowego została utajniona.
Napęd:
Inżynierowie postanowili wykorzystać tutaj system podobny jaki znajdziemy na okrętach klasy CudNadWisłą tzn. dużą ilość silników pomocniczych umieszczonych w różnych punktach kadłuba oraz 27 większych silników manewrowych. Wszystkie one zasilane są przez w sumie 30 reaktorów.
Napędem głównym są następne 4 duże silniki impulsowe zasilane niezależnie od siebie, oraz 8 dysz kierunkowych umieszczonych tuż obok.
Z uwagi na rozmiar i zastosowanie, okręty klasy ElearPolski nie są przystosowane do działań w obrębie atmosfery np. Ziemi. Co nie wyklucza ich użycia w skrajnym przypadku jednak przy znacząco ograniczonej skuteczności.
O reaktorach jeszcze będziemy mówić przy okazji obrony pasywnej.
Obrona pasywna:
Jedna z największych innowacji tkwi w pancerzu. Pancerz molekularno-krystaliczny jest najbardziej odpornym materiałem na jaki można trafić i największym osiągnięciem w dziedzinie polskiego materiałoznawstwa od czasu stworzenia polskiego betonu. Jeszcze do nie dawna ten rodzaj materiału, tak niestabilny, wydawał się nie do ujarzmienia. W zasadzie przypadek i żart zadecydował o tym, że udało się to osiągnąć. Przypadek, bo do próbki dostała się pewna ilość paliwa rakietowego. Naukowcy, którzy chwilę później zyskali lepszy humor, postanowili dla żartu dodać najnowszy typ polskiego betonu.
„Bo nic tak nie wiąże jak polski beton” czy „Co polski beton zwiąże to nic nie rozwiążę” – jak głoszą przysłowia.
Wynik żartu przerósł najśmielsze oczekiwania naukowców i spowodował u nich natychmiastowe otrzeźwienie. Jak widać i w nauce potrzebny jest łut szczęścia.
Jednak pierwszą, linią obrony są ekrany energetyczne. Pierwsze co wyróżnia okręty klasy ElearPolski od innych statków to System Punktowego Wzmacniania Tarczy (dalej SPWT).
Umożliwia on wzmocnienie danego obszaru ekranu energetycznego z jednoczesnym osłabieniem innego. Jednak to nie koniec. Energię potrzebną do stworzenia swoistej tarczy w ramach SPWT można czerpać z dowolnego reaktora czy ze źródeł zasilania systemów bojowych. Oczywiście kosztem odpowiednio prędkości i siły oraz szybkostrzelności broni pokładowej. System też działa w drugą stronę (jak można się domyśleć - do pewnych granic). Nie nowością jest tutaj rozwiązanie stosowane na okrętach CudNadWisłą, tj. regulowanie odległości tarczy energetycznej od okrętu.
Obrona aktywna:
Tutaj również znajdziemy parę innowacji. Antyrakiety „Sopel” to pierwsze rakiety typu okręt-ciepło. Są wystrzeliwane i same automatycznie kierują się w źródło ciepła. W przypadku tej rakiety są to przede wszystkim pociski plazmy, a dopiero w drugiej kolejności wszelakie pojazdy kosmiczne napędzane jakimikolwiek silnikami. Po zderzeniu z plazmą rakieta eksploduje rozpraszając ją przez co uderza ona ze znacznie mniejszą siłą i rozłożoną na większym obszarze, co pozwala uniknąć wielu szkód, jakie mogą zostać wyrządzone okrętowi. Uzupełniają one inne antyrakiety znane z poprzednich okrętów.
Na okręcie znajdziemy wabiki, miny i bomby zaporowe. O obronie przeciwlotniczej za chwilę.
Uzbrojenie:
Lasery wszelkiej maści, pokroju i kalibru, tak do obrony przeciwlotniczej jak i do walki z wrogimi jednostkami. Mniejsze kalibry wchodzą w skład obrony plot.
Broń jonowa, której niszczycielska siła przebijała większość pancerzy okrętów floty IV Rzeszy, dalej jest przeznaczona do tego zadania. W mniejszych wersjach również jako obrona plot.
Wyrzutnie plazmy, które w skuteczny sposób przebijają się przez ekrany energetyczne.
Wyrzutnie torped m.in. z ładunkami typu „Niszczyciel Światów” (broń protonowa dalekiego zasięgu o potężnej sile rażenia) i „Rozpruwaczy Planet”.
Wszelkiej maści pociski oparte na bombie atomowej i wodorowej, inteligentne pociski typu wystrzel-i-zapomnij automatycznie naprowadzane na cel.
W okrętach klasy ElearzyPolski broń konwencjonalna nie występuje pod żadną postacią, chyba że jako wyposażenie załogi. Eksperci uznali ją za nie spełniającą wymogów jakie będzie przedstawiać konflikt w najbliższych latach. Do tego doszedł problem z zasięgiem tego rodzaju broni oraz jej siły niszczącej. Nie bez znaczenia było miejsce na okręcie. Zwiększona załoga i odległość od baz wymusiła zwiększenia ilości zapasów wody, żywności, powiększenia silników napędowych.
Zrezygnowano również z lancy grawitacyjnej choć nie wykluczono ich montażu w następnej wersji. Wszystko zależy od postępu prac nad zmniejszeniem zużycia energii bez spadku mocy broni i zniwelowaniu zagrożenia przedwczesnego wybuchu broni podczas jej ładowania. Aktualnie w zastępstwie za Lancy montowane są działa impulsowe, o których później.
Następne nowości:
Miny i działo impulsowe – są one inną formą broni jonowej. Miny są to niezbyt widoczne dla radarów i oka kule, które okręt może pozostawić za sobą podczas ucieczki. Są one elektromagnetyczne i po namierzeniu nieprzyjaciela (co odbywa się z okrętu-matki) zmierzają przyciągane w kierunku statku wroga. Po przyczepieniu się do niego wysyłają jednocześnie silny impuls, który uszkadza elektronikę wroga. Skuteczność ataku zależy od wielkości okrętu i ilości min, jakie przykleją się do przeciwnika. Zazwyczaj zostanie ona jedynie przeciążona. Jednak i tak utrudnia to pościg. Jest to kolejny pomysł nijakiego Jerzego Lukasa, który wszedł w życie za sprawą polskiej myśli technicznej.
Inną formą tej broni jest wspomniane już działo. Ściąga ono część energii ze specjalnego reaktora i w formie kuli wysyła taki impuls w stronę celu. Trafienie w okręt powoduje ciężkie uszkodzenia
całej jego elektroniki. Gdy zostanie trafiony ekran, generatory które go zasilają, zostają przeciążone. W skutek tego ekrany zaczynają migotać lub w ogóle przestają działać. Jeśli nawet salwy z działa nie zniszczą okrętu to po kilku trafieniach odpowiednie systemy na okręcie przeciwnika powinny wyłączyć ekrany bo każde następne trafienie zwiększa ryzyko, że generator wybuchnie (wszystko zależy od wielkości generatorów trafionego celu), lub się wyłączy. W tym czasie pancerz wroga będzie musiał wytrzymywać uderzenia broni jonowej, laserowej i plazmowej. Działo impulsowe jest słabsze od Lancy Grawitacyjnej, ale ten minus rekompensuje fakt, że w przeciwieństwie do Lancy, działo impulsowe jest bezpieczniejsze w użytkowaniu.
Inne ciekawostki:
Okręt przenosi kilka kapsuł szturmowych, które są przystosowane do wykonywania abordażu. Kapsuły te mogą służyć również do zwyczajnego transportu, a także jako statki desantowe używane do ataku na planety.
Nie nowością jest posiadanie na pokładzie dywizjonów myśliwców i bombowców, w celu skuteczniejszej ochrony jednostki macierzystej jak i ataku na mniejsze okręty wroga. Ich dokładna liczba została utajniona.
Jak każdy duży okręt PMG tak i okręty klasy ElearPolski posiadają obiekty rekreacyjne dla załóg, jednakże nie w takiej ilości jak podobne jednostki. Zaważyło na tym potrzeba posiadania sporej ilości miejsca na potrzeby statku. Wiemy, że jest dostępna zdigitalizowana biblioteka oraz biblioteka zaopatrzona w zwyczajne papierowe książki, ale jest ona znacznie uboższa. Obowiązkowa jest kantyna. Jest też siłownia i pole do ćwiczeń.
Na okręcie znajdują się szpital, laboratoria, zaawansowane symulatory lotu dla marynarzy, którzy chcą spróbować swoich sił lub poćwiczyć z kolegami. Okręt dysponuje również tradycyjną strzelnicą.
Polub to:
Podziel się:
Aby ocenić, kliknij odpowiednią gwiazdkę (średnia ocena:8 | oddanych głosów:24)
Ten utwór jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Na tych samych warunkach 2.5 Polska.
